Teraz kluczowe jest to, by wysoki rzucał za trzy. Między innymi dlatego w NBA nie oglądamy już DeMarcusa Cousina. Jednak Shaq uważa, że znalazłby sposób na to, by stanowić przewagę nawet pomimo braku rozwiniętej gry na dystansie.
Shaquille O'Neal to jeden z najbardziej dominujących koszykarzy w historii NBA. Karierę rozpoczął w 1992 roku w Orlando Magic, ale największe sukcesy odnosił w barwach Los Angeles Lakers, zdobywając z zespołem trzy mistrzostwa NBA (2000–2002) u boku Kobego Bryanta. W 2006 roku sięgnął po czwarte mistrzostwo, grając dla Miami Heat. Znany był z niezwykłej siły, potężnej postury i charyzmy na boisku. Czy z jego zestawem umiejętności, dałby sobie radę w nowoczesnej koszykówce? Postanowił to ocenić.
- Zdecydowanie chciałbym zagrać w tej erze. Nadal sprawiałbym rywalom ten futbolowy ból, ale grałbym inaczej. Oglądam te podcasty: ‘Och, Shaq nie dałby rady w tej erze. Nie potrafiłby bronić trójek.’ To byłoby proste. Jak tylko Joker rzuci trójkę, biegnę obok niego i ustawiam się w trumnie na 100 sekund, więc jeśli trafisz trójkę — okej, ale wiem, że jak tylko dostaniemy piłkę i wrzucimy ją do mnie pod kosz, to na pewno trafię za dwa. Trafię więcej dwójek niż ty trójek, więc prawdopodobnie rzuciłbym trójkę tylko wtedy, gdybyśmy już wysoko prowadzili, ale nie odszedłbym od swojej siły. Moją siłą jest moc i wzrost, więc wybierałbym rzuty o wysokim procencie skuteczności.
W NBA funkcjonują wysocy, którzy nie mają dobrze rozwiniętego rzutu za trzy, ale zazwyczaj są zadaniowcami, skupionymi głównie na walce w obronie. Za czasów Shaqa nadal trenerzy przywiązywali dużą wagę do roli, jaką spełniały pozycje na parkiecie. Obecnie oglądamy koszykówkę position-less, w której nawet nominalni guardzi mogą grać jako tzw. “fałszywe piątki”. Shaq był potężną siłą i niewykluczone, że stanowiłby jednoosobową armię w okolicach obręczy. Oglądanie takiego gracza w tej erze z pewnością byłoby ciekawe.
